Pièces de noix

Het werk is valselijk fotografisch: het blijken op UFO‘s lijkende noten te zijn die drijvende, die in het midden van een grote witte pagina.

Waarmee?
Door traag uitgevoerd penseelstreken, die een welhaast absolute visuele realiteit opwekken. Heel veras- send, want dit zijn “slechts” aquarellen. Daar waar anderen druk in de weer zijn met photoshop en printers, zijn het hier de handen en de vingers die het werk hebben uitgevoerd. En alleen uitgevoerd naar model.

Wat zien we ?
Eerst, het zijn stillevens, weergegeven zonder pathos, en zonder verhaaltjes, en die niets anders tonen dan hun vorm zelve. Verder, de noten zien er toch wel zeer reëel uit. Eniger mate in tegenstelling hiermee, een bizarre lay-out. Tenslotte grijpen de poëzie en het dromen je aan, zonder te begrijpen waarom. Daa- rom wordt het interessant. Het samengaan van een authentieke tastbare noot, midden een absurde ruimte eromheen schept dubbelzinnigheid, een soort nieuw Magisch Realisme. Maar verschillend door strengheid en juiste eenvoud.

Met welke methode?
Om tot zo‘n resultaat te geraken moet je dichteres zijn. Maar je moet de poëzie er uit onderwerp doen ops- tijgen. En daarvoor is virtuositeit nodig. Maar let wel, niet die virtuositeit welke een dwangbuis wordt van hoogstandjes is. Het is de virtuositeit van het uitzonderlijke, een adembenemende techniek maar verinner- lijkt. We worden aangegrepen zonder een hermetische en culpabiliserende uitleg nodig te hebben.

Aquarellen, die de melancholie van de onvoltooide virtuositeit uitstralen?
Dwingt onze natuurlijke nieuws- gierigheid onze blik naar het midden van het papier, wordt ingegeven door, en zien we er een archetypisch object in?
Dit zijn bijkomstige vragen.
Wat ons interesseert is een nieuwe verborgen virtuositeit, bescheiden, dubbelzinnig, en daardoor verbi- jsterend, helemaal anders dan het hedendaags academisme. We zijn hier op de antipode van die talloze saaie werken, klonen van het meesterlijke werk van Duchamp en vernieuwingen van Malevich, nu al een eeuw oud.
Het is niet met een woordenschat van een honderdtal woorden, of minder, dat men complexe concepten kan uitleggen. Kunstcritici weten dit, want zij putten in het dikste woordenboek om teksten de produceren die ontoegankelijk blijven voor de gewone sterveling.

Françoise Vigot, die door het meesterschap van haar palet, door de subtiliteit van haar boodschap, door haar, vervoegt met moed de andere takken van de hedendaagse kunst. Muziek, met een nieuwe com- plexe solfège, literatuur, een edele grammatica en film met dense en intelligente scenario‘s gaan vooruit en zetten zich af tegen een hedendaagse kunst die ziek is van steeds verdere radicalisering en eindeloze zelfbevrediging.
Een vertrouwelijk toemaatje over de bij daglicht geschilderde noten: deze die geborsteld zijn in de winter blijken donkerder dan de in de zomer geschilderde. Wat een zin voor waarachtigheid…